نقد فیلم Venom 2

همانطور که اندی سرکیس، کارگردان فیلم در مصاحبه‌ای پیش از اکران گفته بود فیلم ونوم قرار است رابطه بین ادی و ونوم را واکاوی کند. همین صحبت‌ها هم بود که باعث شد صحبت‌های زیادی درباره شکل گیری یک رابطه عاشقانه بین ادی و ونوم پیش بیاید که اگر بخواهم این شایعات را جواب بدهم مجبور به اسپویل کردن بخش‌های مهمی از فیلم می‌شوم؛ اما همین بس که بدانید رابطه این دو کاراکتر یک رابطه پرپیچ و خم است و فراتر از این صحبت‌هاست. هرچند به نظر می‌رسد سازندگان برای ونوم برنامه‌های مشخص‌تری دارند و این مورد در برخی سکانس‌ها مانند سکانس کاباره و یا جایی که ونوم بیشتر نگران دن است تا بقیه، بیشتر به چشم می‌آید! بگذریم!

فیلم Venom 2 یک شخصیت منفی دارد به اسم کارنیج که از ترسناک‌ترین شخصیت‌های دنیای اسپایدرمن است. نمی‌دانم کارنیج را چقدر می‌شناسید و او را از دنیای کمیک بوک‌ها می‌شناسید یا بازی‌های مرد عنکبوتی اما از هر جایی که کارنیج را می‌شناسید احتمالا درباره خشونت بی حد و مرز او هم اطلاعاتی دارید. در قسمت دوم فیلم ونوم، کارنیج خوشبختانه تا حد زیادی با ابهت به تصویر کشیده و همان ویژگی‌های فیزیکی را دارد که باید داشته باشد و به لطف CGI با کیفیت، بسیار جذاب از آب در آمده اما این جذابیت فقط یک جذابیت ظاهری است و بس. ماهیت کارنیج کاملا با کمیک بوک‌ها متفاوت است و به نظر می‌رسد از آنتاگونیست فیلم قبلی کمتر خطرناک است. در کنار کارنیج، معشوقه او یعنی شیریک وجود دارد که آن هم کاملا با کمیک بوک‌هایش متفاوت است و تبدیل به نسخه‌ای ناقص از «قناری سیاه» دنیای دی سی شده است. شیریک آنقدر بی‌استفاده از آب درآمده که بودنش تنها به بانی و کلاید بودن دشمنان فیلم کمک کرده و هیچ نقش خاص دیگری را قرار نیست ایفا کند! در واقع می‌توان گفت قانون نانوشته همه فیلم‌های ابرقهرمانی در اینجا هم پیاده شده است: اینکه اگر دو شخصیت منفی داشته باشید قطعا یکی به خاطر آن دیگری به فنا می‌رود و بلایی که سر شریک آمده هم دقیقا همین است.

در مورد بازیگران این دو نقش منفی نیز می‌توان صحبت کرد. وودی هارلسون گزینه بسیار خوبی برای نقش کارنیج به نظر می‌رسد اما متاسفانه فیلمنامه آنقدر به او بی‌توجهی کرده که عملا از درخشیدن بازمانده است. وجود کارنیج در فیلمی که درجه بندی R هم ندارد قطعا باعث تضعیف این شخصیت می‌شود و نمی‌توان درست و حسابی به آن بال و پر داد. همین اتفاق برای نائومی هریس بازیگر شیریک هم رخ داده و او به مراتب بیشتر آسیب دیده است چرا که فیلمنامه صرفا او را برای پر کردن تایم آورده و هیچ برنامه خاصی برایش ندارد!

بزرگترین مشکلی که قسمت دوم ونوم دارد به فیلمنامه آن برمی‌گردد. ونوم ۲ رسما یک آش شلم شوربا است که CGI در آن حرف اول و آخر را می‌زند. نبرد ونوم و کارنیج نسخه مینیمایز شده نبرد کونگ و گودزیلا است و تقریبا بیست دقیقه‌ای به طول می‌انجامد، صحنه‌های جذاب و اکشنی پیش می‌آید و جلوه‌های ویژه از حدقه چشم فیلم بیرون می‌زند. همه این‌ها اما برای کاراکترهایی رخ می‌دهد که مقوایی هستند. داستان در اینجا معنا ندارد و رسما ونوم ۲ مانند یک بازی ویدیویی شده که گرافیک بالایی دارد و گیم‌پلی آن هم سرگرم کننده است اما قرار نیست قصه‌ای را بازگو کند. سازندگان سینما را با دنیای ویدیو گیم اشتباه گرفتند و آن قصه‌ای که برای رابطه ادی و ونوم هم به رشته تحریر درآوردند از درون به شدت کلیشه‌ای است و بیشتر شبیه به تمامی فیلم‌های تین‌ایجری می‌ماند.

روند داستان در فیلم دوم بسیار سرعتی است؛ هر چه پانزده تا بیست دقیقه اول فیلم جذاب است، الباقی فیلم به شدت افت می‌کند و شبیه به مسخره بازی می‌شود! جنس کمدی که در فیلم وجود دارد بی‌نمک نیست ولی از آن مواردی است که با دوستان خود می‌خندید و سپس بعد از تمام شدنش فورا سرتان به گوشی می‌رود و یادتان می‌رود اصلا چه دیدید. کاراکتر ونوم بامزه‌تر از قبل شده و تام هاردی که در اینجا انگار به عمد در نقش ادی «بد» بازی می‌کند ولی توانسته به ونوم وجهه جالبی ببخشد. ونوم نه هالک است که درست حرف نزند و فقط بخواهد همه چیز را بترکاند و نه کونگ است که کلا لال باشد. اینکه ونوم حرف می‌زند و احساسات دارد و آنها را صریحا به زبان می‌آورد باعث شده که دوست داشتنی به نظر برسد و تنها چیزی باشد که فیلم را قابل تحمل کند.

سونی استفاده درستی از جهان اسپایدرمن خود نمی‌کند و سیاست‌های غلطی پشت این حق امتیازی که دارد را پیاده سازی کرده است. این سیاست‌های غلط همواره به مسیر فیلم‌ها آسیب زده؛ از زمانی که بخاطر لج و لجبازی با سام ریمی رابطه همکاری خود را قطع کرد تا همین اواخر که قصد دارد از دل شخصیت‌های منفی فیلم‌های مستقلی بسازد و در ونوم که گل سر سبد این کاراکترهاست هم به زور توانسته پتانسیلی رو کند چه مانده به سایر شخصیت‌ها.

تمام جذابیت‌هایی که ونوم ۲ دارد در تریلرهایی که تاکنون از آن عرضه شده قرار گرفته و فیلم عملا هیچ سورپرایز دیگری (به جز صحنه پس از تیتراژ) برای تماشاگران خود ندارد. دنیای سیمبیوت‌ها و ونوم بسیار پیچیده‌تر است و آن بهره‌وری که می‌توان از کمیک بوک‌های این شخصیت داشت تا به امروز در پرده نقره‌ای دیده نشده است.

فیلم دوم ونوم یک ایده خام شامل «واکاوی بیشتر رابطه ادی و هیولای درونش» و «ورود کارنیج با آن ابهت خاص» به داستان پشتش بوده که به خودی خود بد نیست اما پس از شکل گیری این ایده، روندی بسیار بد را در قصه گویی خود طی می‌کند. فیلم در برخی موارد به شدت «مسخره» می‌شود و با اینکه با یک اثر بزرگسالانه‌تر از آثار دیگر روبرو هستیم (به خاطر خشونت) ولی دیالوگ‌ها و سکانس‌ها بسیار کارتونی و احمقانه پیش می‌روند. این مساله باعث شده که فیلم نتواند به درستی مخاطب خود را بشناسد، در واقع ونوم دوست دارد یک فیلم دارک و بامزه باشد و بزرگسالان را هم با خود همراه کند اما عملا برای بچه‌ها ساخته شده است.

جلوه‌های ویژه بی‌نظیری دارد و در خلق صحنه‌های اکشن کم نمی‌گذارد و در پایان و بعد از عنوان بندی یک سکانس دارد که احتمالا تمامی هواداران کمیک بوک‌ها را به شدت به وجود می‌آورد، اما در نهایت فیلمی است به شدت یکبار مصرف، در واقع همان یک بار مصرف کردن آن هم فقط و فقط بخاطر برخی مزه‌پرانی‌های ونوم قابل هضم است و بس.