بررسی بازی Marvel Avengers

Marvel’s Avengers را می‌توان اولین بازی AAA مولتی‌پلتفرم از شخصیت‌های محبوب دنیای مارول دانست. قبل از این بازی به یاد ندارم اثری دیده باشم که به این اندازه سر و صدا کرده و برای تبلیغات آن هزینه صرف شده باشد. پس منطقی است به عنوان اولین بازی اونجرز، دوست داشته باشیم که بیش‌تر در نقش ابرقهرمانان شناخته شده و قدیمی مارول بازی کنیم و آن‌ها شخصیت محوری باشند.

اما سازندگان در تصمیمی عجیب، کامالا خان، یکی از شخصیت‌ها جدید خلق شده در کمیک‌های مارول را به عنوان محوری‌ترین شخصیت در داخل بازی قرار داده‌اند. بازی با کامالا خان شروع می‌شود، و به جز بخشی کوتاه، کل پرولوگ بازی را با او می‌گذرانیم.

ما ابتدا کامالا را در دوران کودکی می‌بینیم که به فستیوال اونجرز می‌رود. در طی حوادث A-Day (روز اونجرز)، او قدرت‌هایی به دست می‌آورد و دفعه بعد که کنترل او را به دست می‌گیریم، با پرش زمانی چند ساله، کامالای نوجوان در اختیار ما قرار می‌گیرد. کامالایی که با قدرت‌های خود کنار آمده و تقریباً کنترل کامل آن‌ها را به دست گرفته است.
داستان بازی خیلی نتوانسته بین محوری بودن شخصیت کامالا و اهمیت شخصیت‌های اصلی اونجرز، بالانس برقرار کند. گاهی اوقات می‌بینیم کامالا فراموش شده و این اعضای اصلی اونجرز هستند که کار همیشگی‌شان را انجام می‌دهند اما ناگهان سر و کله کامالا پیدا شده و کار را به اتمام می‌رساند. به نظر سازنده جرئت نکرده که از کامالا آن طور که باید استفاده کند و در دوگانگی بین «بازی اونجرز بودن» و «محوری بودن کامالا»، هر دو را قربانی هم کرده است. از کم‌رنگ بودن پروتاگونیست بازی در تبلیغ‌های قبل از انتشار می‌توان نتیجه گرفت بازی نیاز داشته از اسم اونجرز استفاده کند در حالی که اصل کار همیشه کامالا بوده است.

از طرف دیگر، داستان بازی نمونه‌ای بی‌شاخ و برگ از خط داستانی جنگ داخلی به نظر می‌آید. در طی حوادث روز اونجرز، فعالیت‌های این گروه ابرقهرمانی منع شده و آن‌ها یکی پس از دیگری به حاشیه رانده می‌شوند. به جای آن‌ها نیز سازمان A.I.M. با ریاست جرج تارلتون به عنوان محافظان انسان‌ها، فعالیت خود را آغاز می‌کند. البته همان طور که قابل حدس است، این سازمان در باطن یک سازمان شرور بوده و با همان اولین ملاقات با تارلتون هم متوجه می‌شوید ویلن نهایی بازی خود او خواهد بود.
در بخش کمپین بازی باید با کامالا خان مسیر دور هم جمع کردن اونجرز و مبارزه علیه نقشه‌های پلید A.I.M. را آغاز کنید. بازی بدون هیچ پیچش تأثیرگذاری در داستان، همین مسیر را پیش می‌گیرد؛ در حالی که سورس متریال این عنوان دنیای بی‌انتهای کمیک‌ها است. سازندگان می‌توانستند با بی‌نهایت داستان و شخصیت گوناگون، جذابیت روایی Marvel’s Avengers را افزایش دهند.

هر چه بیش‌تر در بازی پیش می‌رویم تا یک اتفاق جذاب روایی، یک پیچش داستانی یا حتی یک شخصیت کمیک بوکی هیجان انگیز را ببینیم اما هیچ اتفاقی نمی‌افتد. داستان بدون هیجان پیش می‌رود و فقط بهانه‌ای به شما می‌دهد تا جلوی افراد A.I.M. قرار بگیرید.
احتمالاً از این که حتی برای باس‌ها و مینی‌باس‌های بازی چندان توجهی به کمیک‌ها نشده نیز شاکی خواهید شد. با وجود این همه ویلن در صفحات کمیک‌ها اما بیش‌تر از این که با یک ویلن کمیک بوکی حریف باشید، در بازی در حال نابود کردن ربات‌ها، ماشین‌ها و افراد حوصله‌سر بر A.I.M. هستید. در کل بازی، به جز مبارزه آخر، فقط تسک‌مستر و ابامینیشن به عنوان مهم‌ترین ویلن‌های کمیک بوکی حضور داشته‌اند که آن‌ها هم بدون توضیح خاصی وارد کارزار می‌شوند، در مبارزه شکست می‌خورند و بعد تقریباً محو می‌شوند.
مأموریت‌ها و چالش‌های جانبی هم تا جایی که من پیش رفتم و حوصله‌ام اجازه داد، هیچ رنگ و بویی از «داستان» و «روایت» نبرده بودند و فقط و فقط چند سناریو و «بهانه» تکراری ارائه می‌دادند تا مثل همیشه سراغ افراد A.I.M. بروید.

شاید بگویید با وجود اعضای اونجرز، کمی بی‌رحمانه است که از کم بودن شخصیت کمیک بوکی بگویم اما مشکل اینجاست که تازه در یکی، دو مرحله رو به پایان کمپین است که دسترسی کامل به اونجرز داده می‌شود.
بهترین قسمت روایی بازی وقتی رقم می‌خورد که اونجرز دور هم جمع می‌شوند و شروع به رد و بدل کردن دیالوگ‌های بامزه می‌کنند. در این موقعیت است که تازه می‌فهمید بازی چقدر پتانسیل داشته و از آن بهره درست و حسابی نبرده است. این برهوت شخصیت و روایت در اثری اقتباس شده از کمیک بوک، آن هم در این سطح، دل‌سرد کننده است.
Marvel’s Avengers می‌توانست با ارائه یک گیم‌پلی جذاب و معتادکننده، مشکلات داستانی‌اش را کم‌رنگ‌تر کند ولی بخش گیم‌پلی اگر از بخش روایی بدتر نباشد، بهتر هم نیست. بخش از این مشکل نیز به نحوه پیش رفتن داستان برمی‌گردد.

این بازی با آغازش توسط کامالا خان، فرصت مناسبی داشت تا اصول اولیه و پایه گیم‌پلی را به پلیر بشناساند. با این حال از این فرصت استفاده نمی‌شود و پلیر تازه بعد از این که چندین مأموریت مهم را رفته و به چندین شخصیت جدید از اونجرز دسترسی پیدا کرده با مراحل HARM آشنا می‌شود؛ مراحلی که اصول پایه‌ای هر شخصیت را آموزش می‌دهند.
ولی مشکلات گیم‌پلی بازی خیلی فجیع‌تر از این حرف‌ها است. فکر کنید بالاخره در کنترل هالک ورزیده شده‌اید و می‌توانید حتی در درجات سختی بالاتر نیز بازی را به اتمام برسانید. تا این که در یک مأموریت مجبور به کنترل آیرون منی می‌شوید که برای اولین بار دسترسی او به پلیر داده شده و کنترل‌اش از زمین تا آسمان (در واقع از آسمان به زمین) متفاوت است. این جا شروع کلنجار پلیر خواهد بود تا عادت کند آن دکمه که با هالک می‌شد دشمنان اطرافش را قلع و قمع کند، با آیرون من یک هدف دور دست را نابود می‌کند. حالا بفرمایید و با آیرون من یک مینی‌باس همراه با ارتشی از افراد A.I.M. را از پا دربیاورید.

مشکلِ بدتر، آن جایی است که وقتی دوباره کنترل هالک را به دست می‌گیرید، متوجه می‌شوید تجربه بازی با آیرون من باعث بر هم خوردن مهارتتان در کنترل هالک شده است. با اضافه شدن هر شخصیت جدید، به خصوص در وسط مبارزات و مراحل، معمولاً خودتان را در حالتی می‌بینید که در حال اسمش کردن دکمه‌ها هستید و به شانس خود نیز تکیه کرده‌اید. این روند تقریباً تا آخر بازی ادامه دارد و به شدت باعث سردرگم و کلافه شدن پلیر می‌شود؛ مخصوصاً در درجات سختی بالا، عذاب نیز می‌دهد.
احتمالاً با خود بپرسید چرا Marvel’s Avengers چنین روندی برای مراحل خود پیش گرفته است که باید بگویم تنها نوآوری در هر مرحله، با همین سوییچ شدن شخصیت‌ها ممکن می‌شود. از همان اولین رویارویی با دشمنان تا در مراحل جانبی، در کو-آپ با دوستانتان و حتی در آخرین مرحله کمپین بازی، فقط دارید یک روند تکراری از نابود کردن ربات‌ها و افراد A.I.M.‌، آن هم بدون کوچک‌ترین خلاقیتی را پشت سر می‌گذارید.
بازی در طول کمپین سعی می‌کند با معرفی دسته‌های جدیدی از رقبا کمی تنوع به مبارزات تزریق کند اما هیچ کدام از این دسته‌ها (به جز آن‌هایی که سپر دارند/باعث انجمادتان می‌شوند) چندان در روند مبارزات تأثیر نمی‌گذارند. بعد از مدتی خود بازی نیز بیخیال معرفی دشمنان می‌شود و دیگر از آن‌ها کلوزآپ‌های تحت عنوان دسته جدید دشمنان نمایش نمی‌دهد.

سیستم کلی اکثر مراحل هم تا حدودی یکسان است. ابتدا در یک محیطِ باز فرود می‌آیید که هدف اصلی‌تان رسیدن به یک ساختمان است اما در این محیط باز یک سری فعالیت جانبی مثل پیدا کردن استرانگ‌باکس‌ها یا نجات افراد متحد با اونجرز در نظر گرفته شده است. نهایت جایزه‌ای هم که برای هر کدام از این فعالیت‌ها در نظر گرفته شده، یا گِرهایی (Gear) برای تقویت شخصیت تحت کنترلتان است، یا منابع برای ارتقا این گرها، یا در بهترین حالت اسکینی جدید. با این حال بعد از مدتی بیخیال این کارهای جانبی می‌شوید؛ چرا که آن قدر در طول مراحل اصلی از این گرها و منابع گیرتان می‌آید که خودتان نیز از بس در منوی تجهیز کردن شخصیتتان چرخیده‌اید، حوصله‌تان سر رفته است.
محیط بازِ اول نقشه نیز فقط یک سراب است. بعد از این که بیخیال جمع کردن گرها و منابع می‌شوید، صرفاً هدفتان رسیدن به جایی است که مأموریت اصلی جریان دارد. برای رسیدن به آن نقطه نیز تقریباً همیشه باید دسترسی به آسانسور را باز کنید و سپس وارد آن شوید تا وقتی در محیط آسانسور هستید و ظاهراً به طبقه مورد نظر می‌روید، نقشه اصلی لود شود. بله، محیط باز اول بازی باعث می‌شود یک لودینگ اضافه (هر چند نامرئی و در طول جریان بازی) را نیز برای هر مأموریت تحمل کنید.

ارتقا شخصیت‌ها نیز سیستم کاملاً خشکی دارد. در مورد گرها که گفتم؛ اما از طرف دیگر با جمع آوری اسکیل پوینت‌ها، می‌توانید حرکات و توانایی‌های جدیدتری برای شخصیت‌هایتان باز کنید. با وجود شاخه‌ها و مهارت‌های زیاد هر شخصیت، کمپین و مراحل جانبی به قدری طولانی نیستند که بتوانید با یک بار تجربه کردنشان این همه شخصیت را در حد کامل (یا حتی نزدیک به آن) ارتقا بدهید. اگر هم فقط روی یک شخصیت تمرکزتان را برای ارتقا بذارید، با سوییچ شدن شخصیت در طول مراحل، دچار دردسر می‌شوید.
حتی قسمت کوآپ Marvel’s Avengers نیز نمی‌تواند چندان به داد سیستم‌های تکراری گیم‌پلی بازی برسد. تنها تفاوت بخش کوآپ با سینگل‌پلیر این است که تمام آن کارهایی که در طول بخش تک‌نفره بازی با همکاری هوش مصنوعی انجام می‌دادید، حالا با دیگر پلیرها پیش می‌برید.

مشکلات فنی هم به Marvel’s Avengers رحم نکرده‌اند و باگ‌ها و گلیچ‌های عجیبی را در هنگام بازی، تجربه خواهید کرد. این مشکلات گاهی چیزهای کوچکی مثل مشکل در استفاده از منوی بازی است که بعضی از آیتم‌ها با دکمه‌های تعریف شده، کار نمی‌کنند و مجبورید با جوی‌استیک‌های کنترلر در منوها بچرخید تا مشکلات خیلی عجیب و غریب مثل محو شدن NPCها و شخصیت تحت کنترلر در یک نبرد.