بررسی بازی It Takes Two

It Takes Two داستان بسیار منحصر به فردی دارد که به شخصه تا به حال مشابه‌اش را در بازی‌های ویدیویی ندیده‌ایم. کودی و می ، پدر و مادر دختر بچه‌ای به نام رز در زندگی مشترکشان به مشکل برخورده‌اند و قصد جدایی دارند. دختر بچه مظلوم آن‌ها هم به عنوان آخرین راه‌حل باقی‌مانده، از کتابی که در مدرسه‌اش پیدا کرده استفاده می‌کند و با کمک جادو آن کتاب، پدر و مادرش را به عروسک‌هایی کوچک تبدیل می‌کند. حالا این کتاب که دکتر حکیم نام دارد و خود جوزف فارس گوینده شخصیتش است، می‌خواهد این زن و شوهر را دوباره با هم آشتی دهد.

داستان It Takes Two شاید متفاوت و خاص باشد و شاید هم به برخی از زوج‌ها در حل مشکلاتشان کمک کند اما به نوعی مهم‌ترین نقطه ضعف آن هم به حساب می‌آید. به شخصه فکر می‌کنم پیامی که داستان بازی می‌خواهد منتقل کند – اینکه هر رابطه‌ای تنها با کمی درک متقابل و همکاری به روز اولش بر می‌گردد – چندان جالب نیست و البته در این بین گاهی اوقات دیالوگ‌ها هم بیش از حد کلیشه‌ای و سطحی می‌شود اما هنگام تجربه It Takes Two داستان کوچک‌ترین اهمیتی ندارد.

جادو اصلی It Takes Two در گیم‌پلی و طراحی مراحلش نهفته است که فکر نمی‌کنم در چند سال اخیر هیچ عنوانی حتی توانسته باشد از این نظر به آن نزدیک شده باشد. بازی لحظه‌ای دست از شگفت‌زده کردن شما بر نمی‌دارد. تقریبا هر اتفاق ممکن و غیرممکنی که به ذهنتان هم خطور نمی‌کند، در حدود ۱۵ ساعت تجربه It Takes Two اتفاق می‌افتد.

سوار شدن روی قورباغه‌هایی که با لهجه ایتالیایی صحبت می‌کنند و پرش بلندی دارند؟ تیک. یک باس‌فایت نفس‌گیر که غول پیش‌رویتان یک جارو برقی عصبانی است؟ تیک. معما و پازل؟ کنترل دو نفره یک هواپیما؟ تجربه یک بازی پلتفرمر بی‌نقص؟ تیک.به راحتی تا چند پاراگراف دیگر هم می‌توانم ادامه دهم و از طراحی مرحله‌ خارق‌العاده بازی و تغییر ژانرهایش بگویم و تازه این وسط شگفتی اصلی این است که همه این مکانیزم‌ها به بی‌نقص‌ترین شکل ممکن پیاده شده‌اند.

تقریبا هیچ معما، مکانیزم و ایده‌ای در طول بازی تکرار نمی‌شود و این موضوع با توجه به طول گیم‌پلی مناسب It Takes Two واقعا تحسین برانگیز است. حتی فضاسازی و محیط‌ها هم هیچ وقت تکراری نمی‌شوند. It Takes Two یک بازی واقع‌گرایانه عادی نیست و همین موضوع دست سازنده‌ها را برای به تصویر کشیدن برخی از عجیب‌ترین و سورئال‌ترین اتمفسرهای ممکن باز گذاشته است. در جای جای این محیط‌ها هم می‌توانید اشاره و ارجاعی به بازی‌ها، فیلم‌ها و انیمیشن‌های مختلف پیدا کنید که یافتن همه آن‌ها خود می‌تواند دلیل کافی برای تجربه دوباره بازی باشد.

اما این فضاسازی تنها جنبه ظاهری ندارد و کاملا در خدمت گیم‌پلی و طراحی مرحله است. برای مثال وقتی در نزدیک اواسط بازی به مدرسه می‌رسید، معماهای بازی شکلی آموزشی و تحصیلی به خود می‌گیرند یا در یکی از بهترین بخش‌های It Takes Two بعد از آنکه چند دقیقه مبهوت اتمسفر رنگارنگ و رویایی بازی شدید، متوجه می‌شوید که همین تغییر رنگ‌ها سرنخ شما برای حل معمای آن مرحله هستند.

صحبت از معماها شد، باید بگویم که طراحی پازل‌ها هم به نظرم در بهترین حالت خودش قرار دارد. اول از همه این معماها و پازل‌ها بی‌نهایت متنوع و خاص هستند و برای حل برخی از آن‌ها باید واقعا خارج از چارچوب ذهنی همیشگی‌تان فکر کنید. اما این موضوع به هیچ‌وجه به معنای بیش از حد سخت بودن آن‌ها نیست. کمتر پیش می‌آید معمایی بیشتر از چند دقیقه وقتتان را بگیرد اما در عین حال نمی‌توان آن‌ها را ساده و پیش پا افتاده هم توصیف کرد. یک تعادل بی‌نظیر بین سختی و آسانی که نه شما را دلسرد می‌کند و نه کاملا راحتتان می‌گذارد.

It Takes Two نتیجه موفقیت ده‌ها ایده و مکانیزمی است که در A Way Out احتمالا به خاطر محدودیت ساختاری بازی و تجربه کمتر تیم سازنده آنطور که باید نتیجه ندادند. برای مثال چالش‌های رقابتی It Takes Two یکی از واضح‌ترین نمونه‌های گسترش ایده‌های A Way Out است. در تمامی بازی‌های جوزف فارس همکاری بین دو نفر حرف اول را می‌زند اما فارس از جذابیت رقابت هم خبر دارد و برای همین می‌توانستید در A Way Out در مینی‌گیم‌هایی مثل مچ‌گرفتن شرکت کنید. حالا تعداد این مینی‌گیم‌ها در It Takes Two چندین برابر شده و مهم‌تر آنکه تقریبا همگی آن‌ها بی‌نهایت جالب و سرگرم کننده هستند.

در یکی از مینی‌گیم‌های بازی برنده کسی است که مدت بیشتری روی گاو خشمگین باقی بماند، در مینی‌گیمی دیگر باید تاب‌سواری کنید و در بین برخی از بازی‌های کلاسیکی مثل شطرنج هم به طور کامل در قالب همین مینی‌گیم‌ها پیاده‌‌سازی شده‌اند.

در نهایت به این فکر کنید که It Takes Two با این همه محتوا و گیم‌پلی کم‌نظیرش کمتر از بازی‌های AAA قیمت دارد و برای تجربه دو نفره آن حتی داشتن یک نسخه هم کافی است. به نظرم It Takes Two نتیجه اصلاح یک فرمول جواب پس داده و بهبود آن در همه جهت است و همین موضوع همه ما را برای ساخته بعدی Hazelight Studios بی‌نهایت هیجان‌زده می‌کند. مهم نیست چند سال سن دارید و ژانر مورد‌ علاقه‌تان چیست، توصیه می‌کنم یکی از بهترین بازی‌های سال ۲۰۲۱ را از دست ندهید.

بیشتر بخوانید : 

• بررسی بازی Moons of Madness
• نقد بازی Legend of Zelda Skyward Sword HD
• بررسی بازی The Long Dark