نقد و بررسی فیلم Escape Room 2

فیلم اول «Escape Room» یا همان اتاق فرار به کارگردانی آدام روبیتل، یک تعریف مشخص از آثار ترسناکِ فرمولی و سرگرم‌کننده چون «اره» و «مقصد نهایی» بود. در واقع آن فیلم هیچ کار فوق‌العاده بدی انجام نداد، اما هیچ کار خارق‌العاده‌ای هم نکرد. قسمت اول اتاق فرار فقط یک وحشت ملایم و سرگرم‌کننده بود که از یک سکانس به سکانس بعدی منتقل می‌شد و به تدریج تعداد انسان‌های کشته شده را در هر پازل ترسناک اضافه می‌کرد. حالا دنباله این فیلم تحت عنوان مسابقات قهرمانان، اثری یکسان اما بزرگتر از قسمت قبل است که گاهی بهتر عمل می‌کند و گاهی‌ بدتر؛ آیا چنین برداشتی از این فیلم برای مخاطب کافی است؟! برای یافتن پاسخ با نقد فیلم Escape Room: Tournament of Champions با همیارمن همراه باشید.

خلاصه داستان: یکبار دیگر، گروهی از مردم متوجه می‌شوند که بخشی از یک بازی مرگبار هستند که در آن افراد غریبه باید بفهمند چگونه از اتاق فرار مرگبار خارج شوند. این بار اما همه آنها چیز جدیدی دارند که گروه را به هم متصل می‌کند.

نقد فیلم: تورنمنت قهرمانان یک فیلم بسیار سریع و نسبتاً کارآمد است که کمتر از 90 دقیقه زمان می‌برد. این اثر شامل یک پیش درآمد مفید است که حکم یک یادآوری از اتفاقات گذشته را دارد. پس از این پیش درآمد، فیلم به سراغ سناریوی مرکزی می‌رود، سناریویی که در نهایت پیرامون تماشای اتاق‌های فرار صحبت می‌کند. اتاق‌هایی که این بار قطعاً تخیل و تنش معماهایش بهبود یافته است. این فیلم با قرار دادن سکانس برجسته خود (آزادسازی جریان الکتریکی برق از طریق یک واگن مترو با ولتاژ بالا) در ابتدای فیلم کمی زودتر از قسمت قبل به بیننده هیجان وارد می‌کند، اما این هیجانات خیلی چشم‌گیر نیستند. ولی چرا؟ چون فیلم اول اندکی برایمان شخصیت‌ها را معرفی کرده بود، اما این قسمت هیچ توضیح خاصی پیرامون افراد جدید به مخاطب نمی‌دهد.

جدا از این، کسانی که انتظار هر نوع توطئه رضایت بخش یا عمق زیرمتنی را از این قسمت دارند، ناامید خواهند شد، چرا که اساساً در اینجا چیزی پیدا نخواهند کرد. علیرغم پایان امیدبخش فیلم اول که وعده بینش بیشتر درباره آنچه در پشت صحنه این شرکت اسرارآمیز یعنی مینوس داده بود، این دنباله چیزهای کمی را پیرامون این شرکت مجنون نشان می‌دهد. در واقع این قسمت به جای افشاگری، فقط سوالات بیشتری را ایجاد می‌کند. بنابراین، همه اینها به پایانی منجر می‌شود که در نگاه اول هوشمندانه به نظر می‌رسد، اما با تفکر بیشتر متوجه خواهیم شد این سناریو اساساً کل داستان و شخصیت‌ها را همان جایی که ماجرا را شروع کرده‌اند، می‌گذارد.

شخصیت‌های اولین فیلم «اتاق فرار» همان هدفی را داشتند که در هر فیلم ترسناک مشابه دیگر وجود دارد. این یعنی ما با چند شخصیت اغراق آمیز روبرو هستیم که تنها برای قربانی شدن طراحی شده‌اند. حالا فیلم تورنمنت قهرمانان نیز همین رویه را دنبال کرده، البته یک تفاوت وجود دارد که برای این اثر مزیت محسوب می‌شود. این مزیت آن است که ما قبلاً شخصیت زویی (راسل) و بن (میلر) را از فیلم اول می‌شناسیم، اما در نهایت آنها از ابتدا تغییر چندانی نکرده‌اند و در اینجا نیز پیشرفت بیشتری نمی‌کنند. شاید تنها نوع درون نگری شخصیتی که وجود داشته باشد، این است که زویی فساد ناپذیر است و مصمم است دست‌های پنهان پُشت شرکت مینوس را در هر شرایطی از بین ببرد، که این ممکن است او را نجیب‌تر کند، اما این نیز قوس شخصیتی محسوب نمی‌شود.

شخصیت بن نیز در اینجا نسبت به فیلم اول شایسته‌تر است، و دیدن یک هم‌گِرایی بین او و زویی، آن هم در جایی که حتی یک رابطه عاشقانه بین آنها پیشنهاد نمی‌شود، بسیار دل انگیز است؛ اما متاسفانه او هم هدفی جز این ندارد که تنها تشویق کننده زویی باشد. با این اوصاف شاید گفتن این جمله به شدت کلیشه‌ای باشد، اما واقعیت دارد. آن جمله این است که اگر از قسمت اول «Escape Room»‌ لذت برده‌اید، پس قطعاً از دیدن «Tournament of Champions» نیز لذت خواهید برد.

اما در فیلمی که درباره مجموعه‌ای از اتاق‌های مرگبار است، مخاطب می‌خواهد یک نکته کلیدی را بداند: آن نکته کلیدی این است که معماها چگونه هستند؟ خُب، آنها خوب هستند. در واقع بدون هیچ تردیدی قطعاً طراحی صحنه در اینجا جالب است. طراحی که شامل یک ماشین مترو واقعی، یک بانک هنری با سقف‌های طاق‌دار، یک چشم انداز ساحلی شیک، یک خیابان شبیه سازی شده نیویورکی و موارد دیگر است. و البته، همه آنها با نوعی تهدید مرگبار همراه هستند: شوک الکتریکی، لیزرهای برش پوست، ماسه‌های روان و حتی باران اسیدی. بنابراین، نگاه کردن به تمام آنها مطمئناً سرگرم کننده است، اما یک سوال نیز در این میان وجود دارد؛ سوالی که می‌گوید آیا این چالش‌ها به اندازه کافی برای عده‌ای که در ظاهر قهرمان هستند، سخت بودند یا خیر؟! به نظر من خیر.

احتمالاً جایی که فیلم بیشترین آسیب را می‌بیند در ابتدایی ترین فرض آن است: فرضی که در آن تمام معماها برای عده‌ای قهرمان ساخته شده است. از نظر فنی، هر بازیکنی که در این قسمت وجود دارد، قبلاً یک‌بار با این سیستم مبارزه کرده و راه خود را از یک دنباله مرگبار پازل گونه به بیرون باز کرده است. در نتیجه آنها طبق چنین تعریفی «قهرمان» هستند. اما مشکل اینجاست که این فیلم هرگز کاملاً به شما این احساس را نمی‌دهد. شاید آنها در ابتدا ساده تسلیم نمی‌شوند و به نظر مستحکم می‌‌آیند، اما وقتی شما یک رویداد را «مسابقات قهرمانان» می‌نامید، خوب مخاطب نیز انتظار دارد که تحت تأثیر آنچه این قهرمانان می‌توانند انجام دهند، قرار بگیرد.

چیزی که شما می‌خواهید در این نوع فیلم‌ها ببینید، این است که افراد مورد ظلم قرار گرفته در نهایت از طراحان شیطانی خود پیشی بگیرند. در واقع شما به عنوان مخاطب می‌خواهید چنین گروهی با سخت‌ترین تله‌هایی روبرو شوند که شما نیز نتوانید بفهمید چگونه مشکل را حل کنید. با این اوصاف فیلم «اتاق فرار: مسابقات قهرمانان» هرگز واقعاً چنین اتفاقی را رقم نمی‌زند. در واقع هیچ نقطه اوجی در این فیلم وجود ندارد. به بیان ساده، این شخصیت‌ها آنقدر باهوش هستند که معماها را چون آب خوردن حل می‌کنند و فوراً نمی‌میرند، اما به اندازه کافی کامل هم نیستند تا نقش «قهرمان» چشمگیری را که به ما قول داده شده است را برآورده کنند.

البته هرچه شخصیت‌ها مشکل دارند، کارگردانی هنری اثر مطمئناً بازدهی مثبتی دارد زیرا همان‌طور که در بالا گفتم اتاقها بار دیگر جذاب ترین قسمت فیلم هستند و کارگردان آدام روبیتل کار فوق العاده‌ای در طراحی و اجرای آنها انجام می‌دهد و سکانس‌های هیجان انگیزی را در این اتاق‌های متنوع ایجاد می‌کند.

در نتیجه باید گفت فیلم Escape Room: Tournament of Champions یک داستان سریع و مجموعه‌ای از معماهای نسبتاً جالب ارائه می‌دهد، اما هرگز به گرد عنوان خود هم نمی‌رسد؛ زیرا دارای فیلمنامه‌ای است که شخصیت‌ها را به شدت بد ترسیم کرده است. بنابراین، وقتی صحبت از اتاق فرار: مسابقات قهرمانان می‌شود، هیچکس برنده نمی‌شود. حداقل از همه بیشتر مخاطب.

بیشتر بخوانیم:

• ۱۰ مورد از بدترین کلیشه‌ها در فیلم‌های ترسناک
• نقد فیلم Don’t Breathe 2
• نقد فیلم Gunpowder Milkshake
• نقد فیلم Blood Red Sky
• نقد فیلم Reminiscence