بررسی بازی Amnesia: Rebirth

راستش را بخواهید، هنوز هم بعد از ۱۰ سال، وقتی که اسم Amnesia: The Dark Descent می‌آید، تن و بدنم می‌لرزد. واقعا Amnesia: The Dark Descent یک بازی ترسناک معرکه بود که با تعلیق‌های مرگ بار، صداگذاری به شدت درست و جهان ناامنش، آنقدر با ذهن گیمرها بازی می‌کرد تا آن‌ها زیر بار فشار بالاخره یک جا بشکنند و ترس همه وجودشان را فرا بگیرد.

با این حال، هر چه قدر که The Dark Descent یک اثر همه چیز تمام بود، فریکشنال گیمز با ساخت A Machine for Pigs، لگدی زد به زیر تمام دست آوردهایش و میراث خود را به معنی واقعی کلمه نابود کرد. اما حالا نسخه سوم این مجموعه با نام Rebirth عرضه شده. اثری که تا اینجا نقدهای به شدت مثبتی از منتقدین دریافت کرده و همین موضوع باعث شده تا طرفداران این مجموعه دوباره برای خرید یک نسخه دیگر از آن ترغیب شوند.

خود من هم جزو همین دسته بودم و فکر می‌کردم که فریکشنال گیمز واقعا توانسته با تکیه زدن به ریشه‌های نسخه ابتدایی، اثری ترسناک و قابل تحسین خلق کند. اما حقیقتش را بخواهید الان که بازی را تمام کردم، کاملا نظر متفاوتی نسبت به Amnesia: Rebirth پیدا کردم. درستش این است که بگویم نسبت به بازی یک حس عشق و نفرت دارم. Amnesia: Rebirth واقعا در یک سری مسائل بازی واقعا معرکه‌ای است اما در اصلی‌ترین بخشی که باید در آن می‌درخشیده، عملا ضعیف‌ترین عملکرد ممکن را دارد.

بگذارید از ویژگی‌های مثبت بازی شروع کنم و بعدش بروم سر بخشی که به آن خیلی نقد دارم. اولین چیزی که قطعا با تجربه Amnesia: Rebirth خیلی نظرتان را به خودش جلب می‌کند، داستان بازی است. فریکشنال بعد از ساخت SOMA به خوبی نشان داد که قصه‌گوی خوبی است و این رویه را در Amnesia: Rebirth هم تکرار کرده.

کاراکتر اصلی بازی پرداخت خیلی خوبی دارد و بازی طوری قصه‌اش را روایت می‌کند تا سرنوشتش برایمان اهمیت پیدا کند. از طرفی شیوه روایت قصه بازی نیز واقعا جذاب است. فریکشنال گیمز برای شروع روایت قصه Amnesia: Rebirth، یک پازل هزار تکه عجیب و غریب پیش رویتان می‌گذارد و با هر قدمی که برمی‌دارید، جای درست یکی از قطعه‌ها را به شما لو می‌دهد. این رویه تا آخرین لحظه بازی ادامه پیدا می‌کند و وقتی که کل قطعات این پازل کنار هم قرار می‌گیرند، تازه با سورپرایزی رو به رو خواهید شد که به احتمال زیاد اصلا منتظرش نیستید.

البته تنها نکته مثبت ماجرای Amnesia: Rebirth، فقط به داستان آن خلاصه نمی‌شود. بلکه به جرات می‌توانم بگویم که فریکشنال گیمز در طراحی مراحل Amnesia: Rebirth واقعا شاهکار کرده. طراحی مراحل بازی به شدت خلاقانه و هوشمندانه است. بازی در هر قدمی که برمی‌دارید، یک سورپرایز جدید پیش رویتان می‌گذارد. طوری که حتی با دانستن تمام قواعد گیم‌پلی باز هم سورپرایز می‌شوید و هوش و ذکاوت طراحان بازی را موقع پیشروی در مراحل و حل کردن پازل‌ها ستایش می‌کنید.

یک چیز دیگری هم که باید به آن حتما اشاره کنم، کیفیت خوب بخش صدای بازی است. فریکشنال پیش از این هم نشان داده بود که در طراحی افکت‌های صوتی برای بازی‌هایش به هیچ وجه کم نمی‌گذارد. Amnesia: Rebirth از این قضیه مستثنی نیست و بازی می‌تواند واقعا با افکت‌های صوتی با کیفیتش ترس و واهمه به جانتان بیندازد. خصوصا اگر بازی را با هدفون تجربه کنید، این موضوع را به خوبی حس خواهید کرد و می‌فهمید که اصوات موجود در محیط‌های مختلف Amnesia: Rebirth، چقدر روی بار روانی و جلوه‌های ترس بازی تاثیرگذارند.

اما یک سوال مهم؛ آیا Amnesia: Rebirth با این همه ویژگی خوبی که دارد، ترسناک هم هست؟ ناراحتم از اینکه باید ناامیدتان کنم و بگویم نه! بله، Amnesia: Rebirth به طرز عجیبی اصلا ترسناک نیست. اولا اینکه بازی به طرز عجیبی در نمایش جلوه‌های ترسش، کند است. تقریبا در دو ساعت اول بازی، حتی یک اتفاق ترسناک ساده‌ هم رخ نمی‌دهد که حتی برای یک ثانیه، سرعت تپش قلبتان بالا برود. حتی وقتی اولین هیولای بازی هم به شما معرفی می‌شود، باز هم شاهد اتفاق عجیب و غریبی نیستید.

فریکشنال گیمز انگار اصلا برنامه‌ای برای ترساندن مخاطبش نداشته و همین موضوع باعث شده تا کل ترس Amnesia: Rebirth فقط در چند جامپ اسکیر خیلی سطحی خلاصه ‌شود. بازی نه تنها در خلق محیطی ناامن کاملا شکست می‌خورد بلکه هیولاهای به اصطلاح ترسناکش هم عملا هیچ کاری با شما ندارند. فقط یک دفعه سر و کله‌شان از رو به رویتان پیدا می‌شود، برای کمتر از یک دقیقه دنبالتان می‌کنند و بعد از اینکه پشت یک جعبه قایم شدید، کاملا بیخیالتان می‌شوند و می‌روند در تونل‌هایی که برای خود حفر کرده‌اند استراحت کنند.

این چیزی بود که من اصلا انتظار نداشتم در بازی تیمی ببینیم که یکی از ترسناک‌ترین بازی‌های تاریخ ویدیو گیم را ساخته. عملا از نظر جلوه‌های ترس، Amnesia: Rebirth هیچ شباهتی به نسخه اصلی خود ندارد و به نظرم فریکشنال گیمز فقط برای تضمین فروش بازی، روی آن برچست امنیژا را چسبانده. از طرفی عملکرد تیم سازنده در بخش فنی هم واقعا ناامید کننده است. Amnesia: Rebirth با اینکه گرافیک خیلی پر جزئیات و سنگینی ندارد، برخی اوقات اصلا فریم خوبی نمی‌دهد.

از طرفی نمی‌دانم چرا تیم سازنده، راهی برای حذف کردن لودینگ‌های بازی پیدا نکرده. Amnesia: Rebirth بیش از حد لودینگ دارد و بدی‌شان هم این است که اصلا کوتاه نیستند. این قضیه قشنگ باعث سرد شدن مخاطب می‌شود و تا آدرنالین می‌آید در رگ‌هایتان پمپاژ شود، لودینگ‌های طولانی از راه می‌رسند و تا بازی دوباره بالا بیاید، کل هیجان شما هم از بین رفته.

در کل Amnesia: Rebirth اگر نام Amnesia را یدک نمی‌کشید و فریکشنال آن را در قالب یک بازی جدید منتشر می‌کرد، قطعا به آن نمره بیشتری می‌دادم. چون واقعا بازی ویژگی‌های خوب کم ندارد و بزرگ‌ترین مشکلش این است که آن امنیژای مورد انتظار طرفداران ژانر وحشت نیست. بنابراین، اگر می‌خواهید با تجربه‌ای که از The Dark Descent داشتید به سراغ Rebirth بروید، به احتمال خیلی زیاد ناامید می‌شوید. ولی اگر کلا ترسناک بودن بازی برایتان اهمیتی ندارد و به دنبال یک اثر مراجویانه هستید که داستان با کیفیتی برایتان روایت کند و طراحی مراحل هوشمندانه و جذابی هم داشته باشد، قطعا می‌توانید از Amnesia: Rebirth نهایت لذت را ببرید.

بیشتر بخوانید : 

• بررسی بازی Katana Zero
• بررسی بازی Blair Witch
• بررسی بازی Omno